Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski, we współpracy z Polskim Instytutem Sztuki Filmowej oraz Stowarzyszeniem Nowe Horyzonty, ogłaszają dwudziestą trzecią edycję Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka. Konkurs ma na celu promowanie młodych ludzi piszących o filmie: studentów, dziennikarzy, krytyków. Warunki uczestnictwa w konkursie: – wiek do 32 lat (nieprzekroczonych w dniu zamknięcia zgłoszeń); – co najmniej trzy teksty krytyczne o tematyce filmowej, z których przynajmniej jeden powinien być niepublikowany przed terminem nadsyłania prac – całkowita objętość wszystkich nadesłanych prac nie może przekroczyć 32 000 znaków (ze spacjami) – do pracy należy dołączyć krótki życiorys – termin nadsyłania prac mija 17 marca 2019 r. punktualnie o godz. (prace nadesłane po tym terminie nie będą brane pod uwagę) Jury dużą wagę przywiązuje do różnorodności nadsyłanych tekstów (recenzja, esej, szkic, itp.). Przyznane zostaną następujące nagrody: I nagroda – rzeźba autorstwa Adama Myjaka oraz zł. II nagroda – zł. III nagroda – zł. Jury zastrzega sobie prawo do innego podziału nagród. W skład jury wchodzą: Darek Arest, Klara Cykorz, Paweł. T. Felis, prof. Marek Hendrykowski, Anka Herbut, Błażej Hrapkowicz, Agnieszka Jakimiak, Adam Kruk, Michał Oleszczyk, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Andrzej Szpulak, Janusz Zaorski, Bartosz Żurawiecki. (Skład jury może ulec niewielkim zmianom) Prace w formie elektronicznej prosimy przysyłać na adres konkursmetraka@ Wszelkie bieżące informacje są dostępne na stronie: Rozstrzygnięcie konkursu nastąpi w maju 2019 r., zaś uroczyste wręczenie nagród (wraz z projekcją wybranego przez Laureata filmu) odbędzie się 26 lipca podczas trwania Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty we Wrocławiu. Informacje pochodzą ze strony:

XXIV Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski, we współpracy z Polskim Instytutem Sztuki Filmowej oraz Stowarzyszeniem Nowe Horyzonty, ogłaszają dwudziestą czwartą edycję Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka. Konkurs ma na celu promowanie młodych ludzi piszących o filmie: studentów, dziennikarzy, krytyków. Warunki uczestnictwa w konkursie: wiek do 32 lat (nieukończonych w dniu ostatecznego terminu nadsyłania prac); co najmniej trzy teksty krytyczne o tematyce filmowej, z których przynajmniej jeden powinien być nie publikowany przed terminem nadsyłania prac całkowita objętość wszystkich nadesłanych prac nie może przekroczyć 32 000 znaków do pracy należy dołączyć krótki życiorys termin nadsyłania prac mija 15 marca 2020 r. punktualnie o godz. (prace nadesłane po tym terminie nie będą brane pod uwagę) Jury dużą wagę przywiązuje do różnorodności nadsyłanych tekstów (recenzja, esej, szkic, itp.). Przyznane zostaną następujące nagrody: I nagroda – rzeźba autorstwa Adama Myjaka oraz zł. (brutto) II nagroda – zł. (brutto) III nagroda – zł. (brutto) Jury zastrzega sobie prawo do innego podziału nagród. W skład jury wchodzą: Klara Cykorz, Paweł Felis, prof. Marek Hendrykowski, Anka Herbut, Błażej Hrapkowicz, Agnieszka Jakimiak, Adam Kruk, Artur Majer, Radosław Osiński, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Klaudia Rachubińska, Sebastian Smoliński, Janusz Zaorski, Bartosz Żurawiecki. Prace w formie elektronicznej należy przysyłać na adres konkursmetraka@ Wszelkie bieżące informacje są dostępne na stronie: Rozstrzygnięcie konkursu nastąpi w maju 2020 r., zaś uroczyste wręczenie nagród (wraz z projekcją wybranego przez laureata lub laureatkę filmu) odbędzie się 25 lipca podczas trwania Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty we Wrocławiu. Informacje pochodzą ze strony:

11:30 – 12:30 Rozmowa wokół publikacji „Wywiady korsarskie o polityce i życiu. 1955-1975” (Pier Paolo Pasolini), Wydawnictwo GlowBook 2023 (Przemysław Wielgosz, Anna Osmólska-Mętrak, Diana Dąbrowska) – Namiot przed kinem. Sekcja: Wielki mały człowiek – KINO ZDROWIE. 11:30 – 13:00 „Tonia”, 79 min, reż. Marcin

Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski, we współpracy z Polskim Instytutem Sztuki Filmowej oraz Stowarzyszeniem Nowe Horyzonty, ogłaszają dwudziestą drugą edycję Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka. Konkurs ma na celu promowanie młodych ludzi piszących o filmie: studentów, dziennikarzy, krytyków. Warunki uczestnictwa w konkursie: wiek do 32 lat, co najmniej trzy teksty krytyczne o tematyce filmowej, z których przynajmniej jeden powinien być nie publikowany przed terminem nadsyłania prac, do pracy należy dołączyć krótki życiorys, termin nadsyłania prac mija 18 marca 2018 r. punktualnie o godz. (prace nadesłane po tym terminie nie będą brane pod uwagę). Jury dużą wagę przywiązuje do różnorodności nadsyłanych tekstów (recenzja, esej, szkic, itp.). Przyznane zostaną następujące nagrody I nagroda – rzeźba autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł II nagroda – 5000 zł III nagroda – 2500 zł Jury zastrzega sobie prawo do innego podziału nagród. W skład jury wchodzą: prof. Marek Hendrykowski, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Janusz Zaorski, Darek Arest, Grzegorz Fortuna, Anka Herbut, Błażej Hrapkowicz, Adam Kruk, Artur Majer, Paweł Maślona, Michał Oleszczyk, Radosław Osiński, Sebastian Smoliński, Krzysztof Świrek. Prace w formie elektronicznej należy przysyłać na adres konkursmetraka@ Wszelkie bieżące informacje są dostępne na stronie: Rozstrzygnięcie konkursu nastąpi w maju 2018 r., zaś uroczyste wręczenie nagród (wraz z projekcją wybranego przez Laureata filmu) odbędzie się 27 lipca podczas trwania Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty. Informacja prasowa

Za dziesiątkami tysięcy imigrantów, przybywających co roku do Europy, stoi cały przemysł, złożony nie tylko z drobnych przestępców, ale przede wszystkim z wielkich profesjonalistów zbrodni – mężczyzn w dwurzędowych garniturach, prawdziwych biznesmenów, których światowe obroty zajmują drugie miejsce po handlu narkotykami. W książce Di Nicoli i Musumeciego głos zabierają ludzie, którzy kontrolują przemyt. Autorzy przemierzyli główne drogi nielegalnej imigracji – od Europy Wschodniej po kraje basenu Morza Śródziemnego. Prowadzą nas w głąb równoległego świata, którego nikt nie zna. Możemy zobaczyć najbardziej bezwzględne na świecie „biuro podróży”. Kiedy Robert Peroni trzydzieści lat temu przybył na Grenlandię, by pobić kolejny rekord, był zagubiony: rodzina we Włoszech i zawód podróżnika, którego sensu już nie rozumie. Nowy kierunek jego życiu nadali Inuici. Mimo że biali ludzie od lat narzucali im zakazy uniemożliwiające godne życie, przyjęli go jak przyjaciela. Zafascynowany ich kulturą, Robert zamieszkał w największej wiosce na wschodnim wybrzeżu, liczącej dwa tysiące mieszkańców, przez dziewięć miesięcy w roku odciętej od świata. Poznał język, obyczaje i niepisane zasady Inuitów. To od nich nauczył się wsłuchiwać w historie niesione przez wiatr, piękna życia tu i teraz oraz poezji ukrytej w szamanizmie. Tam gdzie wiatr krzyczy najgłośniej opowiada o spotkaniu z nadzwyczajnym ludem, którego jedyną bronią jest łagodność, a także z wrogą i cudowną ziemią, gdzie przyroda jest matką i macochą, rozdającą zarówno życie, jak i śmierć. Robert zaprasza nas, byśmy spojrzeli na ten świat nowymi oczami. Bo w gruncie rzeczy, kto jest bardziej prymitywny: my, którzy w ciągu trzydziestu lat zniszczyliśmy tysiącletnią cywilizację, czy Inuici, którzy w ciągu czterech tysięcy lat nigdy nie wywołali żadnej wojny? Pierwszy tom włoskiej serii o Alice Allevi, młodziutkiej i roztrzepanej adeptce medycyny sądowej. Połączenie kryminału, powieści obyczajowej i romansu. Dowcipne i nietuzinkowe. Kiedy znajdujesz się na końcu łańcucha pokarmowego, możesz mieć problem z dopchaniem się do bufetu… Tę prawdę zna doskonale Alice Allevi, młoda studentka medycyny sądowej. Wrażliwa i sympatyczna dziewczyna z trudem odnajduje się w towarzystwie wzajemnej adoracji, jakim są pracownicy Instytutu. Przełożeni nie widzą jej w roli patologa i rzucają jej kłody pod nogi. Partner, który niedawno dochrapał się stanowiska, nie przegapi żadnej szansy, by jej dogryźć. Jednak Alice jest gotowa wytrzymać wszystko, byle tylko pracować w wymarzonym pewnego wieczoru w jednym z rzymskich mieszkań znalezione zostają zwłoki młodej kobiety, Alice z ulgą opuszcza irytujący bankiet w Instytucie. Na miejscu odkrywa, że to, co potraktowała jak rutynowe wezwanie, wcale nim nie jest. Tym razem Alice zna ofiarę i ma silne przeczucie, że kobieta została zamordowana. Z Joanną Ugniewską i Agnieszką Czepnik. „Oriany Fallaci były trzy. Romantyczna młoda reporterka budziła moją sympatię. Dojrzała geniuszka wywiadu politycznego – zachwyt. Islamofobiczna eseistka pod koniec życia – konsternację. W tej książce jest to, co najlepsze w Fallaci. Najgłośniejsze, niezapomniane wywiady polityczne. Niedoścignione w odkrywaniu kuchni wielkiej polityki i psychiki wielkich polityków.” Jacek Żakowski „Wywiad z Fallaci był najgłupszą rzeczą, jaką zrobiłem w życiu.” Henry Kissinger Zbiór wywiadów, które Fallaci przeprowadziła z ważnymi osobistościami w latach siedemdziesiątych XX wieku dla tygodnika „L’Europeo”. Są wśród nich Willy Brandt, Henry Kissinger, Golda Meir, Indira Gandhi, Hajle Syllasje, Jasir Arafat, Giulio Andreotti. Książka ukazała odwagę Fallaci, bezkompromisowe dążenie do prawdy, krytykę cynizmu polityków. Oriana Fallaci (1929-2006) – legendarna włoska reporterka i korespondentka wojenna, publicystka i pisarka. Relacjonowała konflikty w Wietnamie, Indiach, Afryce Południowej, na Bliskim Wschodzie. Uznawana za mistrzynię wywiadu. Po zamachach 11 września 2001 roku wzbudziła liczne kontrowersje ostrą krytyką islamu. Laureatka wielu nagród, jej książki są tłumaczone na całym świecie. W Polsce ukazały się List do nienarodzonego dziecka, Inszallah, Penelopa na wojnie, Wściekłość i duma, Siła rozumu. Historia tej podróży nie jest dowodem na to, że nie ma lekarstwa na pewne choroby i że wszystko, co uczyniłem, szukając go, niczemu nie posłużyło. Przeciwnie: wszystko, łącznie z samą chorobą posłużyło bardzo wielu rzeczom. W ten sposób byłem zmuszony zrewidować moje priorytety, zastanowić się, zmienić perspektywę, a przede wszystkim zmienić życie. Na książkę składają się rozmowy Federico Felliniego z włoską dziennikarką i eseistką Ritą Cirio. Swobodne, czułe i ironiczne wypowiedzi Felliniego dotyczą całej jego bujnej biografii. Wyłania się z nich magiczna, wzruszająca wizja nieistniejącego już kina, a także jedyny w swoim rodzaju portret wielkiego Rzemieślnika i Artysty. Trzeci, ostatni tom wielkiej powieści o Aleksandrze Wielkim. Koronowany w Egipcie na faraona, Aleksander stara się mądrze rządzi swym wielonarodowym imperium, powierzając jego kierowanie odpowiednim namiestnikom. Ale z wielu stron dochodzą go wieści o kłopotach. Młody, pełen planów i spodziewający się syna-następcy, jeszcze nie wie, że pisany jest mu krótki żywot, choć pojawiają się złowróżbne znaki… Żywa narracja, świetne dialogi. Pierwsza część trylogii powieściowej o życiu i czasach Aleksandra Wielkiego, napisanej z rozmachem, barwnym językiem i łączącej postaci prawdziwe z fikcyjnymi. Olimpias, żona Filipa Macedońskiego, rodzi syna. Wyrocznia twierdzi, że dziecko będzie promienieć cudowną energią i nic nie zdoła przeszkodzić, by jego sława sięgnęła aż po granice świata… Młody Aleksander pobiera lekcje u samego Arystotelesa i zgłębia sztukę wojenną. Z Izabelą Napiórkowską i Mateuszem Salwą. W Polsce Pasolini rozpoznawany jest przede wszystkim jako reżyser filmowy, w mniejszym stopniu jako poeta. Oczywiście znane są jego sympatie polityczne – lewicowy radykalizm, a także poglądy na współczesną obyczajowość; tu pamięta się o jawnie deklarowanym homoseksualizmie artysty oraz jego licznych kłopotach z cenzurą i włoskim wymiarem sprawiedliwości. A wreszcie Pasolini to także tragiczna śmierć – potworny mord na plaży w Ostii, którego zleceniodawców nigdy nie odnaleziono i nie osądzono. Mniej więcej tak właśnie przedstawia się znajomość hasła „Pasolini” w Polsce. Kilka marnych klisz i komunałów podszytych skandalem i sensacją to niewiele jak na osobę, o której Susan Sontag twierdziła, że jest najbardziej rozpoznawalną postacią włoskiej kultury po II wojnie światowej. Czas odkryć Pasoliniego w Polsce na dobre. Sens tej twórczości trzeba jednak poznać w całym jej skomplikowaniu, rozsadzającym schematyczny obraz, z którym jest kojarzona. Właściwym wprowadzeniem do tego labiryntu są eseje, pochodzące z trzech zbiorów: wydanego w 1972 r. Empiryzmu heretyckiego (Empirismo eretico), Pism korsarskich (Scritti corsari) z 1975 r. i opublikowanego już pośmiertnie tomu Listy luterańskie (Lettere luterane) z 1976 r. Układ esejów ma charakter chronologiczny, oddający dynamikę rozwoju myślowego ich autora. Ostatni z nich, Wystąpienie na kongresie Partii Radykalnej, stanowi zarazem publicystyczny testament Pasoliniego, jest ostatnią publiczną wypowiedzią artysty. Wybór ten gromadzi teksty bardzo rozmaite, ukazujące rozległość zainteresowań Pasoliniego, a jednocześnie jego biegłość w posługiwaniu się gatunkami tak różnymi jak uczona rozprawa językoznawcza i pamflet polityczny. Ze Wstępu Mateusza Wernera Z Natalią Mętrak. Rok 1515. Młodziutki Mercurio jest mistrzem drobnych oszustw. Sprytny, szybki, zręczny, stosując wymyślne sztuczki charakteryzacji, potrafi zmienić się nie do poznania. Rzymski rynsztok stał się dla niego domem, a ulica nauczyła go swoich praw: by przeżyć, musisz myśleć tylko o sobie. Przekonany, że zabił żydowskiego kupca, którego dopiero co obrabował, zmuszony jest uciekać. Daleko od dręczących go upiorów przeszłości, będzie próbował odmienić swoje niełatwe życie. Wkrótce trafia do Wenecji gdzie poznaje Giudittę, która przybyła na lagunę z ojcem, w nadziei że odnajdą tu miejsce wolne od nasilających się prześladowań ludności żydowskiej. Rodząca się między chłopakiem a dziewczyną miłość musi przejść niejedną próbę: przede wszystkim zazdrość młodej Benedetty, a także powstanie w Wenecji pierwszego w Europie getta. Gubienie się w labiryncie podejrzanych uliczek i zaułków jest w tym mieście normą, jednak Mercurio będzie musiał w końcu zapomnieć o samym sobie, by odnaleźć Giudittę, brakujący element na poszarpanej mapie jego serca. Sekrety z życia jednej z największych gwiazd światowego kina. Najnowsza i najbardziej aktualna biografia Sophii Loren Gdy się poznali miała 15 lat i była jedną z wielu ślicznych dziewcząt, które marzyły o lepszym życiu i sławie. Ubrana w sukienkę uszytą z zasłonki, w za dużych, pomalowanych czerwoną farbą butach, nie wyglądała jak przyszła gwiazda. Jednak Carlo Ponti, wpływowy producent filmowy, nigdy się nie mylił. Tak rozpoczęła się ich współpraca i… zakazana miłość, która zgorszyła Watykan. Kochał ją szaleńczo Cary Grant, Peter Sellers chciał dla niej zostawić żonę, Marcello Mastroianni był gotów na każde jej skinienie. Sophia jednak została z Carlem – mimo że był od niej starszy o 22 lata, miał żonę i groził mu proces o bigamię… Sophia Loren: życie jak film to opowieść nie tylko o wielkiej aktorce, dwukrotnej laureatce Oscara i jej zachwycającej karierze filmowej, ale i o kobiecie z krwi i kości. O jej rywalizacji z Giną Lollobrigidą, o nieobecnym ojcu, neurotycznej matce i siostrze, która porzuciła dobrze zapowiadającą się karierę przy boku Franka Sinatry, a potem poślubiła syna Mussoliniego. O romansach, przyjaźniach, marzeniu o macierzyństwie, a także o pewnym wypadku na Saharze, z którego Sophia ledwo uszła z życiem. Portret niezwykłej kobiety, tak głodnej miłości, że postawiła wszystko na jedna kartę i przegrała. Opowiadając o Marii Callas (1923-1977), autor skupia się na burzliwym życiu prywatnym „primadonny stulecia”. Charyzmatyczna śpiewaczka i piękna kobieta, poznała u szczytu kariery Arystotelesa Onassisa. Dla niego przestała śpiewać i zaszła w ciążę, choć dziecka nigdy nie urodziła. Kapryśny miliarder traktował ją okrutnie i wkrótce ożenił się z Jacqueline Kennedy… Z Natalią Mętrak. Mężczyzna. Kobieta. Córka. Tragiczna śmierć. Spokojny chaos opowiada historię Pietra Paladiniego, człowieka, który zmuszony jest rozpocząć nowe życie po nagłym odejściu żony. Zmaga się z wychowaniem dziesięcioletniej córki, Claudii, jednocześnie konfrontując się ze swoją przeszłością, przyjaciółmi, współpracownikami oraz, co najważniejsze, ze swoimi emocjami i wartościami. Spokojny chaos to głośna powieść włoskiego pisarza i dziennikarza, Sandra Veronesiego, która zdobyła liczne nagrody literackie, w tym najważniejszą we Włoszech: Premio Strega (2006). Poirytowani rozmowami na temat wakacji, z nużącą monotonią powtarzającymi się każdego lata, Frutello i Lucentini przeprowadzili błyskawiczne acz dociekliwe dochodzenie w tej kwestii, od zarania dziejów aż po współczesność. Z Zapiskami w duecie mogą konkurować chyba tylko te na pudełkach od zapałek. Lekkie, pełne ciepłego humoru wademecum wakacyjne. „…Ubiegłej nocy, zmęczony żeglowaniem pośród bibliografii odnośnie metafory, programów hipertekstualnych oraz Krytyki czystego rozumu w starym angielskim przekładzie, poprosiłem w Web Crawler o seks. Ustalił 2088 adresów, dopuszczając mnie tylko do stu z nich. Anarchia rządząca Internetem powoduje, że nie można się dowiedzieć, które adresy są ciekawe, a które to kosmiczne bzdury. Czytałem obiecujące wskazówki, jak „Ogrody rozkoszy”, „Obrazki dla dorosłych”, „Arrgghhhhh, nagie kobiety!!”, „Boginie seksu zachodniej półkuli”, ale natykałem się głównie na miejsca, gdzie obiecywano mi super rarytasy pod warunkiem, że przyślę zamówienie. …” („Jak szukać seksu w Internecie. Kronika grzesznej nocy”) … Nowy kryminał twórcy „Ja zabijam” i „Jestem Bogiem” Niejaki Bravo, cyniczny sprzedawca kobiet, poznaje Carlę. Dziewczyna sprowadza na niego kłopoty jak z koszmarnego snu… Szeroko zakrojona powieść sensacyjna w klimacie noir z akcją w 1978 roku. Całe Włochy przeżywają porwanie przez terrorystów premiera Aldo Moro, ale w luksusowych night-clubach i szulerniach życie toczy się bez zmian. Właśnie tam prowadzi interesy niejaki Bravo, dziwny człowiek, sprzedający kobiety i rozwiązujący kalambury. Pojawienie się Carli wzbudza w nim bolesne, dawno uśpione uczucia. Bravo nie wie, że nowa znajomość to początek koszmaru, pełnego policji, tajnych służb i okrucieństwa „Czerwonych brygad”, jakiego nie można sobie wyobrazić… Kim jest bezwzględny morderca, który zabawia się układając ciała swoich ofiar na podobieństwo postaci z komiksu Peanuts? By go odnal eźć, muszą połączyć swe siły włoska pani komisarz Maureen Martini i amerykański policjant Jordan Marsalis. Amerykanin ma do zabójcy stosunek szczególny: jako pierwszy ginie jego bratanek, nowojorski malarz … Mrocznej, nieprzewidywalnej intrydze towarzyszy coraz większe napięcie. Kim jest człowiek, który uważa się za Boga i wysadza domy w centrum Nowego Jorku, zabijając niewinnych ludzi? Wciągająca bez reszty historia o tajemnicach ludzkiego umysłu, zemście i odkupieniu win, mająca początek w traumie po wojnie wietnamskiej. Śledztwo prowadzi nietypowa para: pani detektyw Vivien Light i Russel Wade – dziennikarz o mrocznej przeszłości, przyłapany niegdyś na wielkim oszustwie, który dostarcza policji ważny trop. Nieprzewidywalna intryga, doskonała charakterystyka bohaterów. Didżej Radia Monte Carlo odbiera podczas swej nocnej audycji przerażający telefon: ktoś wyznaje, że jest mordercą. Kiepski żart okazuje się prawdą: nazajutrz na łodzi zostają odkryte zwłoki kierowcy Formuły 1 i jego przyjaciółki. To dopiero początek serii zabójstw. Czy Frank Ottobre, agent FBI na czasowym urlopie, i komisarz Hulot są w stanie powstrzymać szaleńca? Tyleż wyrafinowana co makabryczna intryga, rozgrywana w jednym z najbogatszych miast świata, narastające napięcie i niebanalne postaci – to główne atuty tego mistrzowskiego dreszczowca. „Z Malapartem w warszawskim getcie” to zbiór jedenastu szkiców obrazujących dramatycznie zmienione oblicze Europy na skutek wybuchu drugiej wojny światowej. Na marginesie własnych przeżyć i na podstawie uczestnictwa w wydarzeniach większej lub mniejszej wagi, ale zawsze znamiennych – autor daje wyraz swojej zadumie nad współczesnością, nad dziejami nie tylko jednostek, ale całych społeczeństw i narodów. Ogień to myśl płonąca w głowie Waltera, młodego człowieka wychowanego w rodzinie bez miłości. Ogień jest głosem Andrei, który jest więcej niż przyjacielem, jest jego wewnętrznym głosem, oknem na świat. Ta przyjaźń daje mu odwagę go do porzucenia małego miasteczka, w którym się urodził i do przeprowadzki do Rzymu. Ziemia to nieurodzajna gleba stolicy, skomplikowanego i chaotycznego miasta, wrót do pozornego raju, preludium do pustki ciała i ducha. Wiatr to list od przyjaciela- nauczyciela, który wraca po dziesięcioletniej nieobecności. Z Joanną Ugniewską. Mikrokosmosy to podróż nostalgiczna wędrówka po zakamarkach własnej pamięci w poszukiwaniu metamorfozy: utrwalone gesty, przedmioty, chwile, dawno spotykani ludzie, Tyrol, Piemont, wyspy na Adriatyku. Wędrówka do miejsc, które bezpowrotnie odchodzą w zapomnienie. Motyw granicy, losy ludzi z terenów, które przechodziły z rąk do rąk, poczucie przynależności do wspólnoty. Tragizm wojny, buta i pokora wobec żywiołów, miłość i czułość, wielkość i banał. I przyroda. Z Joanną Ugniewską. Autor posługuje się różnymi gatunkami, łącząc je umiejętnie w swoisty dziennik podróży: esejem, reportażem, szkicem literackim. Miejsca, które przemierza – od źródeł Dunaju do ujścia, a więc od Niemiec do Rumunii – są w głównej mierze pretekstem do refleksji nad zaginioną Atlantydą, ową „Mitteleuropą” zdolną połączyć rozmaite elementy kulturowe i etniczne w odrębną całość, gdzie spotykały się i współżyły wpływy Wschodu i Zachodu. Z Joanną Ugniewską. Wstrząsający obraz Kambodży niszczonej przez interesy wielkich mocarstw. A także historia reportera o jednoznacznie lewicowych przekonaniach, docierającego do prawdy i stopniowo tracącego złudzenia. W kwietniu 1975 roku armia Czerwonych Khmerów zajęła Phnom Penh. Terzani, przebywający wówczas w Tajlandii, początkowo sceptycznie odnosił się do relacji uchodźców z Demokratycznej Kampuczy, opowieści o systematycznej rzezi „wrogów klasowych” uważając za amerykańską prowokację. Tymczasem przez cztery lata rządów Czerwonych Khmerów w wyniku ludobójstwa zginęło około dwóch milionów ludzi – 25% ludności Kambodży. Duchy, poprzedzony wstępem Angeli Terzani Staude zbiór relacji z lat 1972-1994, to obraz Indochin niszczonych przez interesy wielkich mocarstw – Stanów Zjednoczonych, Chin i Związku Radzieckiego. A także historia reportera o jednoznacznie lewicowych przekonaniach, docierającego do prawdy i stopniowo tracącego złudzenia. Z Natalią Mętrak-Rudą. Historia tajnego agenta, który miał umrzeć 373 dni niewoli w Kambodży „Piekło istnieje i ja tam byłem.” Tymi słowami Agent Kasper zaczyna opowiadać swoją historię Luigiemu Carlettiemu. Były włoski karabinier, który został agentem tajnych służb, spędził trzynaście miesięcy w kambodżańskim obozie koncentracyjnym w Prey Sar w pobliżu Phnom Penh. Miał zniknąć. Wraz z nim miały zniknąć rezultaty jego pracy, długiego i trudnego dochodzenia w sprawie superdolarów, studolarowych banknotów wartości wielu milionów dolarów drukowanych poza terytorium amerykańskim. Z powodu superdolarów można umrzeć. Z powodu superdolarów można trafić do piekła. Materiał, jaki udało się zebrać autorom, jest imponujący. Kasper i Carletti odsłaniają nieznane karty historii najnowszej: ukrywanie się neofaszystów w Ameryce Łacińskiej, plan eliminacji ludzi Nelsona Mandeli w Europie, wojna na Bałkanach, bardzo silne i niejasne związki włoskich tajnych służb z CIA. Pokazują, jak rzeczywistość świata, w którym żyjemy, zdaje się przerastać wszelką fantazję. Kasper to tylko jeden z kryptonimów używanych przez współautora książki podczas długiej kariery w tajnych służbach i w ROS (Specjalnej Jednostce Operacyjnej Korpusu Karabinierów). Pilot samolotu, ekspert sztuk walki oraz wszelkich rodzajów broni i ładunków wybuchowych, Kasper był bohaterem głośnych operacji wymierzonych w międzynarodową przestępczość, zajmującą się przemytem narkotyków i praniem pieniędzy. Luigi Carletti przez trzydzieści lat pracował w grupie wydawniczej Espresso-Repubblica, na stanowiskach korespondenta, redaktora naczelnego i dyrektora. Publikował we Włoszech i we Francji. Z Natalią Mętrak-Rudą. Książę Marcus II z Saxii był jeszcze dzieckiem, gdy na dziedzińcu rodzinnego zamku stał się świadkiem masakry swoich bliskich, zabitych z rozkazu Ojsterniga – władcy sąsiedniego księstwa. Chłopiec przeżył tę krwawą rzeź dzięki pomocy wiejskiej akuszerki Agnete i jej córki Eloisy. Przyjęty do ich domu, pod nowym imieniem, uczy się żyć w rzeczywistości dalekiej od bogactw, które otaczały go do tej pory. Z czasem staje się potężnym wojownikiem, nigdy nie zapominając, kim jest i co mu się należy jako prawowitemu dziedzicowi ziemi Raühnvahl we Wschodnich Alpach. Akcja rozgrywa się w nieistniejącej krainie na początku XV wieku i zachęca czytelnika do podróży w nieznane, nieokreślone i czasem mało realne. Witajcie w Bellano, najdziwaczniejszym miasteczku włoskiej prowincji! Vitali w „Sezonie na ptaszka”, bestsellerowej powieści, która doczekała się już 20 wydań, prześciga sam siebie w nieprzebranym gąszczu wątków i żartów, rodzinnych tajemnic i politycznych intryg, sprośnych gagów, miłostek i plotek. Mniej lub bardziej świadomymi bohaterami są mieszkańcy małego, prowincjonalnego miasteczka leżącego na wschodnim brzegu jeziora Como: banda czterech młodzieńców, którzy swoimi pomysłami wprowadzają zamęt w całym Bellano, proboszcz, karabinierzy z miejscowego posterunku, burmistrz i jego zdziwaczała małżonka, wyborny myśliwy, który nie jest już w stanie nic upolować, czy wreszcie kobieta lekkich obyczajów zwana ornitolożką. Największy skandal w dziejach wyższej hierarchii kościelnej ostatnich paru stuleci Jeden człowiek – Gabriel Maciel, popełniał wszystkie grzechy ze sfer seksu, pieniądza i władzy, a przy tym zaszedł wysoko, z niezwykłą zręcznością unikając odpowiedzialności. Był jednym z najbardziej nieformalnie wpływowych ludzi w otoczeniu papieża. Potrafił zbudować zgromadzenie o charakterze sekty (Legion Chrystusa) przyciągające świeckich z arystokracji hiszpańskiej i finansjery meksykańskiej. Posiadając dwie wielodzietne rodziny, był pedofilem prowadzącym niezwykle wystawny tryb życia. Czy dom, który wynajął Pasquale Lojacono jest nawiedzony? Mówią, że zamurowano w nim żywcem dwoje kochanków. A może mężczyzna woli wierzyć w duchy, zamiast przyjąć do wiadomości fakt, że jego żona Maria go zdradza? Wypiera i desperacko ucieka od bolesnej prawdy w fantazję? Łzawa komedia miesza się tu z horrorem klasy B, potajemne romanse – z paranormalnymi zjawiskami. Dan Jemmett, pierwszy brytyjski reżyser na stałe współpracujący z legendarnym paryskim Comédie-Francaise, po Wielkiej magii włoskiego dramatopisarza Eduardo de Filippo, bierze się za Och, te duchy! Sztuka w zabawny sposób eksploruje naszą percepcję rzeczywistości i zdolność (albo właśnie niezdolność) do akceptowania rzeczy takimi, jakie są naprawdę. Dla de Filippo teatr miał ścisły związek z tym, co nadprzyrodzone. Transformował rzeczywistość w coś fantastycznego, napędzającego marzenia. Był miejscem iluzji, przestrzenią do pojawiania się postaci, które ożywają i umierają na scenie każdego wieczoru. Może więc to sam teatr jest nawiedzony? Potrzebujesz jednej małej chwili bez strachu. To wtedy robi się najbardziej niesamowite rzeczy. Rozpaczliwy haust powietrza, Sole traci grunt pod nogami i… leci. Skok ze spadochronem to pierwsza pozycja na jej liście. Delikatna i wrażliwsza od innych Sole unika w życiu wszelkich niebezpieczeństw. Tak bardzo boi się lecieć samolotem, że nie przyjmuje zaproszenia do Paryża od swojej jedynej przyjaciółki Stelli. Nagle przychodzi cios. Stella ginie w dramatycznych okolicznościach, a Sole ze łzami w oczach czyta jej ostatni list: „Musisz wybiec życiu naprzeciw! Zdziwisz się, co jesteś w stanie zrobić! Żyj, dopóki jesteś żywa!”. Postanawia zrobić listę stu rzeczy, których najbardziej się boi, ale których od zawsze pragnie. Czuje, że musi spróbować żyć tak jak Stella – z uśmiechem na ustach i otwartym sercem. Czy Sole będzie umiała żyć pełną piersią? I czy odważy się na miłość, której boi się bardziej niż skoku na bungee? Przeczytaj, zrób własną listę i zacznij żyć odważnie każdego dnia!

"Bardzo nie lubię, gdy jestem klasyfikowany" - mówi Janusz Zaorski w rozmowie z Alkiem Pietrzakiem. Wielokrotnie nagradzany reżyser, producent i scenarzysta takich filmów jak "Matka Królów", "Jezioro Bodeńskie", "Zabawa w chowanego" czy "Szczęśliwego Nowego Jorku". Wszystko dlatego, że był bardzo chorowitym dzieckiem i uczył się w domu, za to – skutecznie. Mając 4 lata dostał od mamy do przeczytania „Najdziksze serca” Curwooda.– Jestem mu wierny od wielu lat, był na roku z moim bratem Andrzejem – opowiada o Marianie Opani bohater programu. Gdy się poznawali, Janusz Zaorski miał 13 lat. Osiem lat później był już po studiach. Zadebiutował w wieku zaledwie 25 lat, co w tym zawodzie w owym czasie było wyczynem niespotykanym. - W każdym środowisku, w którym się znajdowałem, byłem najmłodszy – potwierdza bohater programu. – „Choć szron na głowie, choć nie to zdrowie, to w sercu ciągle maj” – i tego się trzymajmy. W kinie jest miłośnikiem emocji. Do ulubionych dziedzin życia dodaje jeszcze sztukę i piłkę nożną. Jako żywiołowego inteligenta komplementuje go Joanna Zaorski opowiada, jak to się stało, że nie został Wojciechem Fibakiem, choć miał przez chwilę na to chęć. Wspomina też, jak miał wykonać będąc amatorem bardzo trudne zadanie aktorskie. Zrealizował 15 filmów fabularnych, wśród nich „Awans” (1974), „Baryton” (1984), „Jezioro Bodeńskie” (1986), „Piłkarski poker” (1988), „Szczęśliwego Nowego Jorku” (1997), „Cudownie ocalony” (2004). Scenariusz „Matki Królów” (1982) był gotowy na początku lat 70. Przedkładał go siedmiu kolejnym szefom polskiej kinematografii bez powodzenia. Opowiada, z jakich powodów był to temat dla neigo neislychanie powstanie Syberiady” (2013) czekał z kolei siedem lat, a trudną scenę mordowania filmowego partnera przywołuje w programie Sonia Bohosiewicz. A Krystyna Janda opowiada o ich wspólnej pracy przy monodramie „Danuta W. ” w Teatrze Polonia w 2012 roku, w którym zagrała tytułowa rolę. Początki współpracy, która zaczęła się już w dojrzałym wieku, przedstawia dramaturg Jerzy Niemczuk. – Jego cechą jest lojalność wobec autorów – ocenia.– Stefan jest szybszy niż Internet – mówi natomiast z uznaniem o Stefanie Szczepłku, bohater programu. – Gdy mam jakiś problem, bo czegoś zapomnę, dzwonię do niego. O piłce nożnej wie wszystko.– Przez „Piłkarskiego pokera” podniosłeś piłkę do rangi sztuki – rewanżuje się Stefan Szczepłek. O bohaterze programu opowiadają też: Anna Osmólska-Mętrak, żona, Andrzej Zaorski, Marian Opania i rzeźbiarz Adam Myjak. Początek „Niedzieli z...” o godz. w TVP Kultura. Uzupełnieniem będą filmy „Syberiada polska” (początek emisji oraz „Piłkarski poker” (godz. Janusz Zaorski (born 19 September 1947) is a Polish film director, scenarist and actor, representative of the cinema of moral concern (Polish: kino moralnego niepokoju), trend in Polish cinema. Zaorski has directed mainly psychological dramas, comedies and TV series. Zaorski graduated National Film School in Lódz in 1969. Jubileuszowe, 20. rozdanie Nagród Mętraka za nami. Laureatem Grand Prix został Grzegorz Fortuna, a tuż za nim uplasował się redaktor Filmwebu Jakub Popielecki ex-aequo z naszą współpracowniczką oraz laureatką IV edycji Konkursu "Powiększenie" - Klarą Cykorz. Wśród wyróżnionych również znaleźli się autorzy, których znacie z łamów Filmwebu - Piotr Czerkawski, Piotr Mirski oraz wyróżniony w I edycji "Powiększenia" Michał Piepiórka. Oto oficjalny komunikat jury: Jury XX Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającą młodych krytyków filmowych, w składzie: Darek Arest, Marek Hendrykowski, Anka Herbut, Błażej Hrapkowicz, Adam Kruk, Artur Majer, Michał Oleszczyk, Radosław Osiński, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Magda Sendecka, Krzysztof Świrek, Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 85 uczestników, na posiedzeniu w dniu 22 kwietnia 2016 r. jednogłośnie postanowiło przyznać następujące nagrody: GRAND PRIX, rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł., otrzymuje GRZEGORZ FORTUNA – za dojrzałość i polot zgłoszonego zestawu tekstów, który w treści i formie łączy błyskotliwą refleksję nad fenomenami społecznego odbioru kina ze zdolnością do ironicznego spojrzenia na krytykę filmową. II nagroda (ex aequo), każda po 3000 zł. KLARA CYKORZ (KUKOWSKA) – za zestaw świetnie napisanych, ryzykownych i dowcipnych tekstów o wyrazistej, choć nieoczywistej strukturze i świeżym, uwodzącym stylu. JAKUB POPIELECKI – za odwagę i umiejętność sięgania po zaskakujące konteksty kulturowe i za znakomity, zróżnicowany zestaw tekstów, w których rozległe kompetencje spotykają się z niewzruszoną elegancją stylu. W konkursowym zestawie Jakuba Popieleckiego znalazła się filmwebowa recenzja filmu "Steve Jobs" zatytułowana "Długi nos Steve'a" oraz opublikowany na łamach Filmwebu tekst "Agenci niesamowitości"III nagroda, 1500 zł. SEBASTIAN SMOLIŃSKI – za wyjątkowy splot erudycji i wrażliwości, który czyni każdy jego tekst pasjonującą lekturą i intelektualną przygodą jednocześnie. Jury postanowiło przyznać następujące wyróżnienia: Piotr Czerkawski – za tekst „Błogosławieni, którzy siedzą – kino Roya Anderssona” –błyskotliwą i kompleksową analizę uniwersum szwedzkiego reżysera, którą czyta się jednym tchem, z uśmiechem i ukłonem dla językowych pląsów autora. Piotr Mirski – za doskonały stylistycznie i retorycznie tekst o „Wadzie ukrytej”, w którym wpisuje film Paula Thomasa Andersona w kontekst całej twórczości reżysera, wskazując zarazem na autorską konsekwencję, jak i ewolucję. Michał Piepiórka – za świeżość spojrzenia i inspirującą próbę przewartościowania polskiego kina końca lat 90. w tekście „Poza dobrem i złem, czyli nikt nie lubi «Poniedziałku»”. Piotr Pluciński – za brawurowy esej o twórczości braci Farrellych, ukazujący ich jako mistrzów współczesnej komedii. Sebastian Pytel – za wydobycie w tekście „Martwy piksel” nieoczywistych sensów z „11 minut” Jerzego Skolimowskiego. Głównymi organizatorami konkursu są Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski (fundatorzy Grand Prix), we współpracy z PISF, który finansuje wszystkie nagrody pieniężne oraz ze Stowarzyszeniem „Nowe Horyzonty”, które funduje nagrody dodatkowe i gości nas na MFF T-Mobile Nowe Horyzonty we Wrocławiu, gdzie 25 lipca br. odbędzie się uroczysta ceremonia wręczenia nagród.

Υζочጫвсυ ոνո ፀм
Ηы фаቢυየοքи քаլоվ

Rusza nabór prac na XXVII Konkurs imienia Krzysztofa Mętraka dla młodych krytyków i krytyczek filmowych.

Osoby w wieku do 33 lat mogą przesyłać prace krytyczne o tematyce filmowej na XXV Konkurs im. Krzysztofa Mętraka. Laureaci zostaną wyłonieni w maju 2022 r., a uroczystość wręczenia nagród odbędzie się 22 lipca podczas 22. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty we Wrocławiu. O rozpoczęciu konkursu poinformowało Stowarzyszenie Nowe Horyzonty, które w tym roku zostało głównym partnerem i fundatorem nagród finansowych. W latach 2005-20 wyróżnienia te fundował Polski Instytut Sztuki Filmowej. "Cieszymy się, że możemy współorganizować to prestiżowe wydarzenie, a poprzez nie promować młodą polską krytykę. Nasze zaangażowanie łączy się także z ważną zmianą w formule samego konkursu: od tego roku można zgłaszać nie tylko prace pisemne, ale też podcasty, eseje wideo i recenzje audio lub wideo. To coraz bardziej popularne formy krytyki filmowej, otwierające zupełnie nowe drzwi w sposobie opowiadania o kinie - powiedział dyrektor festiwalu Nowe Horyzonty Marcin Pieńkowski, cytowany w komunikacie. Biura do wynajęcia. Zobacz oferty na European Energy pozyskało środki na budowę farmy wiatrowej Liskowo Rosja nakłada karę na Google’a Na plaży w Hajfie odkryto w wodzie rzymską moneta liczącą 1850 lat KOMENTARZE (0) Do artykułu: Ruszył XXV Konkurs im. Krzysztofa Mętraka dla młodych krytyków filmowych

Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski oraz Stowarzyszenie Nowe Horyzonty Rodzaj: literackie, artystyczne Grupa docelowa: uczniowie, studenci, absolwenci, inni Janusz Zaorski Janusz Zaorski (2007) Data i miejsce urodzenia 19 września 1947 Warszawa Zawód reżyser filmowy, telewizyjny i radiowy, scenarzysta, producent filmowy Współmałżonek Anna Osmólska-Mętrak Lata aktywności od 1970 Odznaczenia Multimedia w Wikimedia Commons Cytaty w Wikicytatach Janusz Zaorski (ur. 19 września 1947 w Warszawie) – polski reżyser filmowy, telewizyjny i radiowy, scenarzysta i producent filmowy, jeden z przedstawicieli nurtu tzw. kina moralnego niepokoju[1], w latach 1994–1995 przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Życiorys[edytuj | edytuj kod] Jest synem Tadeusza Zaorskiego oraz młodszym bratem aktora Andrzeja Zaorskiego. Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1965)[2]. W 1969 ukończył studia na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi[3]. W 1971 uzyskał tytuł zawodowy magistra sztuki filmowej[4]. W czasie studiów był asystentem reżysera Janusza Morgensterna przy realizacji serialu telewizyjnego Kolumbowie (1970)[5]. Jako reżyser zadebiutował samodzielnie w 1970, w 1971 nakręcił pierwszy film pełnometrażowy[6]. Wielokrotnie nagradzany na festiwalach krajowych i zagranicznych[6]. Okazjonalnie występował także jako aktor w produkcjach filmowych[3]. W latach 1987–1990 pełnił funkcję przewodniczącego Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych, a od 1987 do 1991 był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Zespołu Filmowego „Dom”[4]. W latach 1987–1989 zasiadał w Komitecie Kinematografii, od 1991 do 1993 (z krótką przerwą w 1992) sprawował urząd prezesa Komitetu do Spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja”. W latach 1994–1995 był członkiem i jednocześnie przewodniczącym Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji[7]. Członek Europejskiej Akademii Filmowej[3], Polskiej Akademii Filmowej[8], Stowarzyszenia Filmowców Polskich[9] i Stowarzyszenia Autorów ZAiKS[4]. W 2005 został wykładowcą Wydziału Reżyserii Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie[4][10]. W 2009 uzyskał na tej uczelni stopień doktora nauk o sztukach pięknych w zakresie reżyserii[11][4]. W 2014 ukazała się książka Jaja, serce, łeb. Janusz Zaorski w rozmowie ze Stanisławem Zawiślińskim[12]. Żonaty z Anną Osmólską-Mętrak, italianistką i tłumaczką literatury włoskiej[13]. Wraz z żoną główny organizator, członek jury i fundator Grand Prix Konkursu o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka[14]. W latach 2015–2020 członek kapituły Nagrody Literackiej im. Leopolda Staffa[15]. Twórczość[edytuj | edytuj kod] Reżyser, scenarzysta i producent filmowy[edytuj | edytuj kod] 1970: Na dobranoc[a][b] 1972: Uciec jak najbliżej[a][b] 1972: Kaprysy Łazarza[a] 1974: Awans[a] 1974: Chleba naszego powszedniego[a][b] 1975: Partita na instrument drewniany[a][b] 1976–1977: Zezem[a][b] 1977: Pokój z widokiem na morze[a][b] 1978: Zaległy urlop[a][b] 1980: Punkt widzenia[a] 1981: Dziecinne pytania[a] 1982: Matka Królów[a][b] 1984: Baryton[a] 1984: Zabawa w chowanego[a] 1985: Jezioro Bodeńskie[a][b] 1987: Do domu[a][b] 1988: Piłkarski poker[a] 1989: Goryl, czyli ostatnie zadanie...[a] 1991: Panny i wdowy[a] 1997: Szczęśliwego Nowego Jorku[a][b] 1997–1998: Złotopolscy[a] (odcinki 1–3, 9–16, 25–32, 41–48)[3] 2002: Haker[a][b] 2002: Biało-czerwono-czarny[a][b] 2004: Cudownie ocalony[a] 2005: Lekarz drzew[a][b][c] 2006: Mundial biało-czerwonych: trzej przyjaciele z boiska[a][b] 2013: Syberiada polska[a] 2016: Pokolenia[a][b] Aktor filmowy[edytuj | edytuj kod] 1970: Na dobranoc − wampir w filmie Dusząca bestia 1972: Palec Boży − Alfred Cyganiewicz 1976: Zdjęcia próbne − recepcjonista w hotelu 1976: Klara i Angelika − dziennikarz w domu Klary 1977: Rebus − działacz młodzieżowy, znajomy Marka 1980: Mniejsze niebo − doktor Barcz 1981: Człowiek z żelaza − Mundek 1988: Piłkarski poker − cinkciarz 1991: Panny i wdowy − kupujący książki w księgarni polskiej w Paryżu (odc. 5) 1991: Panny i wdowy − kupujący książki w księgarni polskiej w Paryżu 2002: Haker − facet w kinie 2002: E=mc² − prorektor Reżyser i scenarzysta teatralny[edytuj | edytuj kod] 1976: Jaroslav Hašek, Szwejk, adaptacja sceniczna, reżyseria, Teatr Powszechny w Łodzi[16] 1977: Edward Redliński, Wcześniak, reżyseria, Teatr na Woli w Warszawie[16] 1977: Do domu, reżyseria, Teatr Telewizji[16] 1978: Thurzo Gabor, Wybrany, reżyseria i adaptacja z Janem Hesse, Teatr Dramatyczny w Warszawie[16] 1980: Erskine Caldwell, Ziemia tragiczna, reżyseria, Teatr Telewizji[16] 1990: Eustachy Rylski, Chłodna jesień, reżyseria, Teatr Telewizji[16] 1991: Lee Blessing, Spacer w lesie, reżyseria, Teatr Telewizji[16] 1991: Maria Nurowska, Panny i wdowy, reżyseria, Teatr Telewizji[16] 1995: Michaił Bułhakow, Ach, co to za wynalazek, scenariusz, reżyseria, Teatr Telewizji[16] 1996: Ronald Harwood, Odbita sława, reżyseria, Teatr Telewizji[16] 1999: Jerzy Niemczuk, Cyrograf, reżyseria, Teatr Telewizji[16] 2000: Jerzy Niemczuk, Mizerykordia, reżyseria, Teatr Telewizji[16] 2005: Stanisław Dygat, Jezioro Bodeńskie, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[16] 2007: Janusz Szpotański, Towarzysz Szmaciak, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[16] 2007: Edward Redliński, Wstęp do traktatu o bohaterstwie słowiańskim, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[16] 2007: Jerzy Niemczuk, Małpa, reżyseria, Teatr Telewizji[16] 2008: Krzysztof Beśka, Orient-Express, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[16] 2008: Alessandro Baricco, Novecento, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[16] 2008: Maciej Rybiński, Bruderszaft z Belzebubem, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[16] 2009: Włodzimierz Kowalewski, Excentrycy, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[16] 2010: Wojciech Tomczyk, Fragment większej całości, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[16] 2010: Piotr Müldner-Nieckowski, Cel-pal!, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[16] 2011: Stanisław Grochowiak, Kaprysy Łazarza, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[16] 2012: Piotr Müldner-Nieckowski, Bliżej niż myślisz, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[16] 2012: Janusz Głowacki, Mecz, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[16] 2012: Piotr Adamowicz, Danuta Wałęsa, Danuta W., reżyseria, Teatr Polonia w Warszawie[16] 2013: Piotr Müldner-Nieckowski, Wracając po swoje, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[16] 2014: Stanisław Dygat, Pożegnalna podróż, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[16] 2015: Włodzimierz Bolecki, Po przerwie, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[16] 2018: Wojciech Tomczyk, Wielka improwizacja, reżyseria, Teatr Polskiego Radia[17] Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod] 1975 – Druga Nagroda Główna za film Awans, II Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku[18] 1978 – „Srebrny Lampart” i nagroda FIPRESCI za film Pokój z widokiem na morze, XXXI Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Locarno[16] 1984 – nagroda za film Baryton, Festiwal Filmowy w Montrealu[16] 1985 – „Srebrne Lwy Gdańskie” za film Baryton, X Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku[19] 1986 – Grand Prix „Złoty Lampart” za film Jezioro Bodeńskie, XXXIX Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Locarno[16] 1987 – „Złote Lwy Gdańskie” i Nagroda Dziennikarzy za film Matka Królów, XII Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni[20] 1988 – „Srebrny Niedźwiedź” w kategorii wybitne osiągnięcie indywidualne i nagroda FIPRESCI za film Matka Królów, 38. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie[21][16] 1988 – Złota Kaczka dla filmu Matka Królów w kategorii najlepszy film polski (za 1987)[16][22] 1988 – nagroda przewodniczącego Komitetu Kinematografii za reżyserię filmu Piłkarski poker[16] 1989 – „Złota Statua Wolności” za film Matka Królów, Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Splicie[16] 2004 – Grand Prix dla filmu Cudownie ocalony z cyklu telewizyjnego Polskie miłości, XXIX Międzynarodowy Festiwal Filmów Telewizyjnych w Płowdiwie[16] 2009 – nagroda honorowa „Miś Barejady”, 7. Festiwal Filmów Komediowych i Niezależnych Barejada w Jeleniej Górze[3] 2009 – nagroda za reżyserię w kategorii Teatru Polskiego Radia za reżyserię słuchowiska Novecento, 9. Festiwal Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa Teatry”[3] 2011 – Tele-Splendor (za dar mówienia o tym, czego nie widać, za umiejętność pokazywania tego, czego nie słychać, za najbardziej telewizyjne słuchowisko)[23] 2011 – Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[24] 2012 – Nagroda Polskiego Kina Niezależnego im. Jana Machulskiego za całokształt działań na rzecz polskiego kina niezależnego, przyznana przez komitet organizacyjny nagród[3][25] 2013 – nagroda specjalna przewodniczącego komitetu organizacyjnego 25. Festiwalu Filmu Polskiego w Chicago dla filmu Syberiada polska[3][16] 2013 – pamiątkowa płyta z odciskiem dłoni na Promenadzie Gwiazd w Międzyzdrojach, 18. Festiwal Gwiazd w Międzyzdrojach[26] 2018 – nagroda „Latarnik”, 7. Kołobrzeg Suspense Film Festival (dla reżysera, który wykorzystując reguły kina gatunkowego, tworzy ważne artystycznie, a jednocześnie lubiane przez publiczność filmy)[3] 2019 – Grand Prix za reżyserię słuchowiska radiowego Wielka improwizacja, 19. Festiwal Teatru Telewizji i Teatru Polskiego Radia „Dwa Teatry”[3] 2020 – Złoty Glan 2020, nagroda Stowarzyszenia Łódź Filmowa i Kino-Galerii Charlie[27] Uwagi[edytuj | edytuj kod] ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab reżyseria ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p scenariusz ↑ produkcja Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ Janusz Zaorski, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-08-20]. ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1965. [dostęp 2020-07-10]. ↑ a b c d e f g h i j Janusz Zaorski w bazie [dostęp 2021-08-20]. ↑ a b c d e Janusz Zaorski. [dostęp 2021-08-20]. ↑ Janusz Zaorski. [dostęp 2021-08-21]. ↑ a b Janusz Zaorski. [dostęp 2021-08-22]. ↑ Historia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. [dostęp 2021-08-23]. ↑ Lista Członków: Polska Akademia Filmowa. [dostęp 2020-12-25]. ↑ Janusz Zaorski. [dostęp 2020-12-25]. ↑ Pracownicy naukowo-dydaktyczni zatrudnieni na kierunku reżyseria w roku akademickim 2020/2021. [dostęp 2021-08-20]. ↑ Dr Janusz Zaorski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2020-08-20]. ↑ Janusz Zaorski, Stanisław Zawiśliński: Jaja, serce, łeb. Janusz Zaorski w rozmowie ze Stanisławem Zawiślińskim. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2014. ISBN 978-83-274-2207-1. ↑ Anna Osmólska-Mętrak – włoski dla zaawansowanych. 10 października 2018. [dostęp 2021-08-21]. ↑ Znamy laureatów Nagrody Mętraka. 25 maja 2019. [dostęp 2021-08-21]. ↑ Nagroda Literacka im. Leopolda Staffa. Kapituła. [dostęp 2021-08-21]. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al Janusz Zaorski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2021-08-20]. ↑ „Wielka improwizacja” – premiera słuchowiska W. Tomczyka w radiowej Dwójce – w sobotę. 20 grudnia 2018. [dostęp 2021-08-26]. ↑ Wirtualny festiwal archiwum: 1975: Laureaci. [dostęp 2021-08-20]. ↑ Wirtualny festiwal archiwum: 1985: Laureaci. [dostęp 2021-08-20]. ↑ Wirtualny festiwal archiwum: 1987: Laureaci. [dostęp 2021-08-20]. ↑ Preise & Auszeichnungen 1988 (niem.). [dostęp 2021-08-22]. ↑ Matka Królów w bazie [dostęp 2021-08-24]. ↑ Wielki Splendor dla Talara. 5 grudnia 2011. [dostęp 2011-12-11]. ↑ Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. [dostęp 2022-04-04]. ↑ Nagrody za całokształt. [dostęp 2021-08-26]. ↑ Kolejne odciski dłoni w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach. 6 lipca 2013. [dostęp 2021-08-23]. ↑ Przyznano Złote Glany 2020. 17 grudnia 2020. [dostęp 2022-06-14]. Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Janusz Zaorski w bazie [dostęp 2021-08-20]. Janusz Zaorski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2021-08-18]. Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Janusz Zaorski w bazie Filmweb. [dostęp 2021-08-18]. Janusz Zaorski w bazie IMDb (ang.). [dostęp 2021-08-18]. Janusz Zaorski. [dostęp 2021-08-21]. Janusz Zaorski (ang.). Rate Your Music. [dostęp 2021-08-21]. Janusz Zaorski. Akademia Polskiego Filmu. [dostęp 2021-08-21]. Janusz Zaorski na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”. [dostęp 2021-08-18]. Plakaty do filmów Janusza Zaorskiego w galerii plakatu filmowego Filmoteki Narodowej „Gapla”. [dostęp 2021-08-18]. pde pde pde pde Po koncercie – plenerowa projekcja filmu zamknięcia (bilet na całe wydarzenie: 20 zł).Filmy w Konkursie Filmów Fabularnych – konkursie głównym 51. LFF oceniać będą: Borys Lankosz, Anna Osmólska-Mętrak, Klara Cykorz (Kukowska), Iwona Siekierzyńska, Ryszard Brylski. Lubuskie Lato Filmowe 2022. Kogo możecie spotkać w Łagowie

Dziś rano poznaliśmy wyniki XXI Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka wyróżniającą młodych krytyków filmowych. Wśród laureatów znaleźli się autorzy publikujący na Filmwebie: członek redakcji Jakub Popielecki, Piotr Czerkawski, Klara Cykorz oraz Marcin Stachowicz. Gratulujemy! Poniżej pełny werdykt: Jury XXI Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającą młodych krytyków filmowych, w składzie: Marcin Adamczak, Grzegorz Fortuna, Marek Hendrykowski, Błażej Hrapkowicz, Agnieszka Jakimiak, Adam Kruk, Borys Lankosz, Magdalena Łazarkiewicz, Artur Majer, Michał Oleszczyk, Radosław Osiński, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Andrzej Szpulak, Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 72 uczestników, na posiedzeniu w dniu 19 maja 2017 r. jednogłośnie postanowiło przyznać następujące nagrody: GRAND PRIX, rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz 10 000 zł., otrzymuje SEBASTIAN SMOLIŃSKI – za znakomitą prozę krytycznofilmową, pełną świeżych i oryginalnych spostrzeżeń, które zaskakują i czynią czytelnika towarzyszem intelektualnej przygody II nagroda, 5000 zł. KLARA CYKORZ (KUKOWSKA) – za teksty pozornie utrzymane w rozpoznawalnej konwencji recenzji, które szybko przeistaczają się w fascynujące eseje, gdzie nieoczywista i precyzyjna zarazem struktura, wyjątkowa wrażliwość i pasja autorki oraz jej gęsty i dowcipny styl składają się na nienachalne, wyłaniające się niepostrzeżenie wyznanie miłości do wszystkiego, co wymyka się schematom III nagroda, 2500 zł. PIOTR CZERKAWSKI – za krytyczną wnikliwość i konsekwentną rezygnację z formułowania łatwych tez; za istotny głos w dyskusji o kinie narodowym i wprowadzenie w nią niepopularnego stanowiska upominającego się o nie konserwowanie takich pojęć jak "naród" czy "wspólnota"; za ideową, polityczną i krytycznofilmową wrażliwość Jury postanowiło przyznać następujące wyróżnienia: Karol Kućmierz – za spojrzenie na rewolucję serialową w tekście „Serialowa rewolucja a sprawa polska” w sposób zwięzły, spójny i bez kompleksów, dający zadowolenie z obcowania ze sztuką, która czyni odbiorcę radosnym analitykiem Ada Minge – za przenikliwy tekst o „Komunii” w reż. Anny Zameckiej, wskazujący na krytyczną dojrzałość oraz na posiadanie własnego, autorskiego stylu pisania, charakteryzującego się empatią i niepowierzchownym spojrzeniem Michał Piepiórka – za niezwykłe połączenie wrażliwości i erudycji zaprezentowane w tekście „W poszukiwaniu rosyjskiej duszy” Jakub Popielecki – za wirtuozerskie ukazanie filmowych kontekstów i kinowej obrazowości w muzyce elektronicznej Buriala w tekście „Burial: Tańcząc w ciemnościach” Kornelia Sobczak – za rozważnie i romantycznie uwspółcześnioną ocenę serialu „Jan Serce” w tekście „Porażki Serca” Marcin Stachowicz – za tekst „My, pokolenie bez formy”, w którym autor wymierza celny cios w tzw. “kino pokoleniowe”, oraz esej „Duch nowoczesnego człowieka” – świetną analizę filmu “Personal Shopper” Marta Syrwid – za fascynujące i niezwykle szczegółowe śledztwo w sprawie kinematografii litewskiej przeprowadzone w tekście „Piękna, poszukiwania”. Jury pragnie podkreślić bardzo wysoki poziom nadesłanych na konkurs prac. Głównymi organizatorami konkursu są Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski (fundatorzy Grand Prix), we współpracy z PISF, który finansuje wszystkie nagrody pieniężne oraz ze Stowarzyszeniem „Nowe Horyzonty”, które funduje nagrody dodatkowe i gości nas na MFF T-Mobile Nowe Horyzonty we Wrocławiu, gdzie 4 sierpnia br. odbędzie się uroczysta ceremonia wręczenia nagród.

However, one very important thing that Zaorski does through his film Generations is go beyond just the cinematization of a conflict for the 21st century audience of a Hollywood-style production, instead aiming to present a weaving narrative through the connections he sees, linking all the films he chose. Drugi dwa lata później. Dziś mija 10 lat od śmierci artysty. U Damieckich Aktorzy U Gesslerow Wiadomo A Frykowscy Historia Na Film Klany W Polskim Show Biznesie W 2005 zaorski pierwszą żoną. O programie TV stacji Kino Polska. Na stronie stacji telewizyjnej Kino Polska umieszczony jest program telewizyjny dla wybranego dnia w typ przypadku na 2021-10-29Domyślnie prezentowany jest program dla bieżącego dnia za pomocą kalendarza i linkow z datą można wybrać dowolny inny dzień dla którego dostępne są informacje o emisjach. Słynny Teatr Muzyczny jak zwykle przyciągnął znane twarze a także wschodzące gwiazdy polskiego kina. Z Małgorzatą Korwin-Mikke doczekał. że Janusz z żoną przejęli opiekę nad sparaliżowanym Andrzejem. Janusz Zaorski was born on September 19 1947 in Warsaw Mazowieckie Poland. Z drugą żoną Maszą doczekał się dwóch synów. To jeden z wniosków raportu Nastolatki 30 przygotowanego przez państwowy instytut badawczy NASK. Wygrana - Najlepszy reżyser Janusz Zaorski Złote Kaczki 1998. - Jestem z transferów bardzo zadowolony bo drużyna zaczyna dość dobrze funkcjonować. Pierwszą żoną piłkarza była Sylwia Majdan z którą do dziś ma dobre relacje. Zapraszamy na pierwszą w Polsce rozmowę z. Z pierwszą żoną ich nie miałem. O tym okresie opowiada film. He made his own individual film director debut in 1970. Zmarła pierwsza żona Weissa Grażyna. Wygrana - Najlepsza aktorka Katarzyna Figura Szczęśliwego Nowego Jorku - ścieżka dźwiękowa. Z ŻYCIA GWIAZD Zbigniew Zamachowski zdradził dlaczego rozwiódł się ze swoją pierwszą żoną. Danuta Józefowicz pierwsza żona Janusza Józefowicza. Janusz Zaorski z żoną. W dniu 19 sierpnia 2017 roku w wieku 79 lat odszedł mój najukochańszy mąż Janusz Głowacki potwierdziła. Artur Gadowski Marek Kościkiewicz. Z drugą żoną rozstał się gdyż jak wspomina chciała go uczyć jak robić filmy. He is married to Anna Osmólska-Metrak. Trzecią jest Anna Osmólska-Mętrak italianistka i tłumaczka. Zaorski studierte an der Filmhochschule in Łódź bis 1969 und debütierte 1970 als Filmregisseur. Męćmierz Kazimierz Dolny Nałęczów kościół Św. Zaorski graduated National Film School in Łódź in 1969. Szukałem węgla w podeszwie i wszędzie biało. Janusz Zaorski born 19 September 1947 is a Polish film director scenarist and actor representative of the cinema of moral concern Polish. Janusz Gniatkowski był jednym z najpopularniejszych piosenkarzy lat 50. He is a director and writer known for Matka Królów 1987 Pokój z widokiem na morze 1978 and Jezioro Bodenskie 1986. Kino moralnego niepokoju trend in Polish cinemaZaorski has directed mainly psychological dramas comedies and TV series. Wonsero Rosja 16091913 przypłynął jako kawaler do Nowego Jorku z Bremy na pokładzie Fredrich der Grosse www. Żartobliwa opowieść o obyczajowych i cywilizacyjnych przemianach polskiej wsi z początku lat siedemdziesiątych. Bardzo przyjemnie jest mieć dzieci. Maślona i Janusz Zaorski oraz Komitet Organizacyjny. Kolejna druga żona Janusza Korwin-Mikkego to Małgorzata Szmit. Pierwszą stronę zawiadomienia opublikował na Twitterze wiceminister zdrowia Janusz Cieszyński. Nastolatki coraz więcej czasu spędzają w internecie a wprowadzenie nauki w formie zdalnej nie zmniejszyło zainteresowania tą formą spędzania czasu. Szczególną popularnością cieszą się jego powieści Gra na zwłokę 1979 oraz Zabawa w głuchy telefon 1976. Urodził się 23 września 1939 roku w Dąbrowie Górniczej. Janusz Zaorski 19September 1947 in Warschau ist ein polnischer Filmregisseur Drehbuchautor und Schauspieler. - Z Maszą późno postaraliśmy się o dzieci. Janusz Zaorski z żoną. Aktor doskonale sprawdza się w bardzo zróżnicowanym repertuarze role zarówno dramatyczne jak i komediowe filmy sensacyjne kostiumowe role współczesne itd każdorazowo tworząc nawet jako aktor drugoplanowy - wyraziste przekonujące. Drugą obecną żoną Józefowicza jest Natasza. Janusz Józefowicz rodzina. Jeden z najwybitniejszych polskich aktorów filmowych teatralnych i telewizyjnych. Nam udało się jednak dotrzeć do człowieka który od lat zachwyca i rozdrażnia motywuje i wzbudza kontrowersje. Rudolf Valentino polskiej piosenki. Janusz Zaorski był trzykrotnie żonaty po raz pierwszy ożenił się kiedy miał 23 lata i był asystentem na planie Kolumbów. Michał Urbaniak i jego żona Kapif. 2532 Natasza Urbańska i Janusz Józefowicz. Któż inny mógłby towarzyszyć reżyserowi Januszowi Zaorskiemu jak nie jego ukochana żona. Był niezrównanym wykonawcą takich przebojów jak Cicha woda i Wio koniku. Gdy ich pociecha miała już ponad dwadzieścia lat Janusz Głowacki rozwiódł się z żoną. Z cyklu jak to często bywa nic nie wyszło ale Cudownie ocalonym możemy się cieszyć i dziś. Jeszcze gramy w kratkę ale coraz lepiej - ocenia Janusz Morawski dyrektor sportowy Wiślan Jaśkowice. Debiut literacki Janusza Andermana miał miejsce w 1970 roku na łamach tytułów prasowych. Pierwszą żoną Józefowicza była Barbara Deska z którą ma dwoje dzieci córkę Kamilę i syna Jakuba. Barwny 2500 m 75 min. Obecny europoseł wziął z nią ślub kościelny niedługo po rozwodzie z pierwszą żoną. To taki niepozorny i wciąż mało znany film kolejny udany reprezentant polskich komedii wiejskich. żołnierz Armii Hallera Northampton MA 85 87 A Józef Zaorski ur. Janusz Zaorski nakręcił go w 2004 roku jako pierwszą część większego cyklu realizowanego na podstawie Polskich miłości Andrzeja Mularczyka. Festiwal Filmowy w Gdyni przez wielu uważany za najważniejszy tego typu konkurs w Polsce. Pierwszą z nich była Ewa Zadrzyńska dziennikarka i reżyserka. Zmarł Janusz Głowacki wybitny pisarz dramaturg felietonista i scenarzysta. Parze urodziła się córka Zuzanna która podobnie jak rodzice jest felietonistką i byłą publicystką dziennika The New York Times. W sobotę odbyła się uroczysta gala zamykająca 39. Janusz Anderman książki. Pierwszy przyszedł na świat gdy prezenter miał już 60 lat. Adaptacja powieści Awans Edwarda Redlińskiego dokonana przez samego autora. Wszyscy o nim mówią nikt go nie widział. Jest także autorem zbioru opowiadań Brak tchu 1988 Tymczasem 1998 oraz. Louxtmapnhxw9m Janusz Zaorski Wikipedia D02 Zd35xmzxm Zony Janusza Gajosa Aktualne Wydarzenia Z Kraju I Zagranicy Wyborcza Pl U Damieckich Aktorzy U Gesslerow Wiadomo A Frykowscy Historia Na Film Klany W Polskim Show Biznesie Zona Polskiego Aktora Popelnila Samobojstwo Potem Stracil Ziecia Znanego Satyryka Groby Bliskich Andrzeja Zaorskiego Wideo Super Express Wiadomosci Polityka Sport Tu8e1r2cj Mzsm D02 Zd35xmzxm 375ldwrktgpjxm Janusz Zaorski 70 Urodziny Rezysera I Scenarzysty Film Andrzej Zaorski Wikipedia Wolna Encyklopedia Zona Polskiego Aktora Popelnila Samobojstwo Potem Stracil Ziecia Znanego Satyryka Groby Bliskich Andrzeja Zaorskiego Wideo Super Express Wiadomosci Polityka Sport Ho2irhyggsbtam Janusz Zaorski 70 Urodziny Rezysera I Scenarzysty Film Gwiazdy Zachwycily Na Festiwalu Filmowym W Gdyni Wp Gwiazdy Czerwony Dywan W Gdyni Wp Film Zona Polskiego Aktora Popelnila Samobojstwo Potem Stracil Ziecia Znanego Satyryka Groby Bliskich Andrzeja Zaorskiego Wideo Super Express Wiadomosci Polityka Sport 70 Lat Temu Urodzil Sie Janusz Zaorski Tworca Matki Krolow I Pilkarskiego Pokera Rmf 24 Tu8e1r2cj Mzsm ^{View the profiles of professionals named "Mętrak" on LinkedIn. There are 50+ professionals named "Mętrak", who use LinkedIn to exchange information, ideas, and opportunities.} inne Termin oddania prac: XXIII Konkurs im. Krzysztofa Mętraka Anna Osmólska-Mętrak i Janusz Zaorski, we współpracy z Polskim Instytutem Sztuki Filmowej oraz Stowarzyszeniem Nowe Horyzonty, ogłaszają dwudziestą trzecią edycję Konkursu o nagrodę im….

Rozpoczął się nabór na XXIV edycję Konkursu im. Krzysztofa Mętraka. Celem konkursu współfinansowanego przez PISF jest promocja młodych ludzi piszących o filmie: studentów, dziennikarzy, krytyków.

Jury X edycji Konkursu o Nagrodę im. Krzysztofa Mętraka, wyróżniającą młodych krytyków filmowych, w składzie: Michał Chaciński, Paweł T. Felis, Jerzy Górzański, Roman Gutek, Marek Hendrykowski, Piotr Łazarkiewicz, Michał Oleszczyk, Anna Osmólska-Mętrak (przewodnicząca), Andrzej Szpulak i Janusz Zaorski, po zapoznaniu się z pracami 71 uczestników na posiedzeniu w dniu 15 maja 2006 r. postanowiło przyznać następujące nagrody: I miejsce - rzeźbę autorstwa Adama Myjaka oraz zł - otrzymał Dariusz Arest za nieprzeciętną, krytyczno-filmową osobowość, konsekwentny rozwój, a zwłaszcza za teksty, których czytanie jest przyjemnością i wyzwaniem jednocześnie - jak szczególnie doceniony przez jury "Game. Set. Match. Matchpoint Woody’ego Allena. II miejsce - i zł. - otrzymał Jakub Socha za potwierdzenie, że warsztatowa sprawność i językowa finezja mogą iść w parze z imponująca wnikliwością i filmową wrażliwością, co znalazło szczególny wyraz w tekście o polskim kinie niezależnym "O schizofrenii, statkach i pięciogwiazdkowych hotelach, czyli dlaczego się nie buntują?". III miejsce (ex-aequo) - po zł. - otrzymali Roman Książek i Michał Walkiewicz. Roman Książek - za dojrzałość, eseistyczną swadę, przenikliwość i nienachalną erudycję, która łączy się z osobistym stosunkiem do kina i odwagą własnych sądów, jak w tekście "Moda na nieRzeczywistość". Michał Walkiewicz - za elegancję stylu, rozpiętość gatunkową nadesłanych tekstów i umiejętność wieloaspektowego spojrzenia na współczesne kino, które objawiło się najpełniej w tekście poświęconym twórczości Waltera Sallesa "Amerykańskie obake na Dworcu Nadziei". Zwycięzca Dariusz Arest jest studentem IV roku filmoznawstwa UAM w Poznaniu, podobnie jak laureat II nagrody Jakub Socha. Michał Walkiewicz studiuje na tym samym kierunku na II roku, a Roman Książek jest doktorantem na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Śląskiego. Jury postanowiło przyznać także trzy równorzędne wyróżnienia specjalne dla: Wojciecha Dobosiewicza - za pracę o "Rozmowie" Francisa Forda Coppoli, którą jury doceniło mimo tego, że nie był to tekst krytyczno-filmowy; Anny Kocińskiej - za niebanalne i inspirujące spojrzenie na Romana Polańskiego jako aktora; Jarosława Pietrzaka - za zadziorność, stylistyczną i intelektualną gorączkę, w której widać subiektywny stosunek do opisywanych filmów i otaczającego świata. Ponadto jury wyróżniło prace następujących osób (w kolejności alfabetycznej): Mariusza Gądka, Sebastiana Jagielskiego, Adama Kruka, Krzysztofa Michałowskiego, Łukasza Muszyńskiego i Bartosza Rudnickiego. Pierwszą nagrodę finansową ufundowała TVP II nagrodę - Polski Instytut Sztuki Filmowej, a rzeźbę Adama Myjaka i III nagrodę - Zerro sp. z W latach ubiegłych zwycięzcami konkursu byli Mateusz Werner, Bartosz Żurawiecki, Michał Chaciński, Paweł T. Felis i Michał Oleszczyk. Uroczyste wręczenie nagród odbędzie się w dniu imienin patrona konkursu, 25 lipca br., podczas festiwalu filmowego "Era Nowe Horyzonty" we Wrocławiu. Wszystkim nagrodzonym i wyróżnionym serdecznie gratulujemy i już dziś zapraszamy do wzięcia udziału w kolejnej edycji naszego konkursu.

0gpA.